یک من ، یک تو

تمام وجودم شده یک "من" ، یک "تو":

می خواهم "تو " بنویسد و "من" را بنشانم پایش که بخوان، شاید تو هم روزی "تو" شدی.

قلم را به "تو" دادم،شروع کرد:

                                (("من" ! یادت هست؟از لحظات عمرت سهم همه خنده هایت بود و

                                  سهم او اما، فقط اشک هایت...

                                 "من" یادت هست؟پای قرار با همه بودی و بی تا خیر خود را

                                 می رساندی ؛ اما نوبت به او که می رسید،از قافله جا می ماندی!

                                 "من" ! یادت هست ؟حواست بود احدی از دستت دلخور نشود؛

                                  پای دلخوریِ او که می آمد وسط ، توجیهت شده بود "او که

                                  می بخشد"...

                                  و باز، یادت هست ؟همه از پشت به تو خنجر زدند.و آن زمان که

                                  زخمیِ دنیا بودی، آن زمان که غریب شده بودی در این کوچه هایِ

                                 خاکی،او بود که با آغوشِ بازش غربت را از دلت برد،دستت را گرفت

                                  که بلند شو،من هنوز کنارت هستم!

                                  آن روز ها را یادت هست "من"؟))

قلم را زمین گذاشت ،نگاهی به من کرد و گفت:"همین کافیست تا معنای "تو" را بشناسد."

می خواهم بگویم، معبودم!

                               "من" تنهاست، دست دلش را بگیر.همه وجودم تو می شود...